Συγκινητικές στιγμές από την αγαπημένη μας σειρά

Το Glee είναι μια σειρά γεμάτη τραγούδι, κέφι, χαρά αλλά και συγκινητικές στιγμές,με μηνύματα που μας κάνουν να προβληματιζόμαστε. Σε αυτό το θέμα θα ήθελα να μιλήσουμε για τις στιγμές αυτές που μας έκαναν να συγκινηθούμε, να βρούμε κοινά στοιχεία με τους πρωταγωνιστές, στιγμές που μας έκαναν να αναλογιστούμε καταστάσεις και πράξεις μας. Η συμμετοχή σας είναι απαραίτητη και καλοδεχούμενη...

Καλό θα ήταν για να μην υπάρξει σύγχυση να αναφέρετε τίτλο επεισοδίου και σαιζόν για να μπορούμε όλοι να παρακολουθούμε ευκολότερα.

Εγώ έχω κλάψει πολύ με όλο το story της Quinn. Από το ότι έμεινε έγκυος τόσο μικρή, την πέταξαν οι γονείς της από το σπίτι, έμενε για λίγο καιρό στον Finn, μετά στον Puck και μετά στη Mercedes. Έδωσε το παιδί της για υιοθεσία. Έχει προφανώς πολλές ανασφάλειες. Το μάθαμε αργότερα αυτό στο Born This Way επισόδειο. Έκανε πλαστική σε πολύ μικρή ηλικία, στο παλιό της σχολείο την κορόιδευαν. Μετά εκεί που νομίζεις ότι κάπως καλύτερα είναι, επιστρέφει στο σχολείο η γυναίκα που έχει υιοθετήσει το μωρό της. Μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν αυτό. Μετά από πολλές προσπάθειες το ξεπερνάει και αυτό, την βλέπουμε ευτυχισμένη για μερικά επισόδεια και μετά τρακάρει και μένει σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν ταυτίζομαι με όλα αυτά, αλλά την αγάπησα από την αρχή την Quinn ως χαρακτήρα και όλα όσα πέρασε με στεναχώρησαν πολύ.
Και για να αναφερθώ σε πιο συγκεκριμένες στιγμές, είχα κλάψει στο τελευταίο επισόδειο του πρώτου κύκλου όταν γέννησε η Quinn και ταυτόχρονα βλέπαμε τους Vocal Adrenaline να τραγουδούν το Bohemian Rhapsody. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η σκηνή ήταν η καλύτερη σκηνή ever στο glee.
Και είχα κλάψει πολύ και στο 2ο επισόδειο του τρίτου κύκλου όταν η Quinn ζήτησε από τη Shelby να δει την Beth και η Shelby της αρνήθηκε και της έδειξε απλά μια φωτογραφία. Πιστεύω ότι και η Dianna ως ηθοποιός είναι καλύτερη για πιο δραματικές σκηνές παρά για κωμωδία. Βγάζει πολύ συναίσθημα. Ακούς τον πόνο στη φωνή της. Και τα μάτια της είναι τόσο έντονα. Ραγίζει η καρδιά μου κάθε φορά.
Τώρα από άλλους χαρακτήρες, είχα κλάψει πάρα πολύ στο επισόδειο όπου ο πατέρας του Kurt παθαίνει έμφραγμα. Και με αυτό το επισόδειο ταυτίζομαι πολύ γιατί έχω περάσει και εγώ το ίδιο με τον πατέρα μου. Κλαίω κάθε φορά που το βλέπω.
Φυσικά υπάρχουν και άλλες σκηνές που με συγκίνησαν, αλλά δε θα τις γράψω όλες τώρα. Απλά να πω μία σκηνή η οποία με συγκίνησε από ευτυχία ήταν όταν τραγούδησαν το We Are Young.
Ελπίζω να μην κούρασα.

Τώρα από άλλους χαρακτήρες, είχα κλάψει πάρα πολύ στο επισόδειο όπου ο πατέρας του Kurt παθαίνει έμφραγμα. Και με αυτό το επισόδειο ταυτίζομαι πολύ γιατί έχω περάσει και εγώ το ίδιο με τον πατέρα μου. Κλαίω κάθε φορά που το βλέπω.

Σταυρούλα θα συμφωνήσω μαζί σου γι αυτήν την σκηνή. Άλλωστε για να πω την αλήθεια έχοντας αυτό στο μυαλό μου άνοιξα το συγκεκριμένο θέμα. Έχω κι εγώ περάσει μια παρόμοια κατάσταση μόνο που η δική μου δεν είχε την ίδια χαρούμενη έκβαση. Κάθε φορά που το βλέπω δακρύζω, και ανατριχιάζω όταν φωνάζει o Kurt και κρατά το χέρι του πατέρα του και πέφτει το τραγούδι της Osbourne. Εμένα δυστυχώς δεν άνοιξε ποτέ τα μάτια. Όπως επίσης και η συζήτηση που είχε η Σου στο ίδιο επεισόδιο με την Έμμα.

Λυπάμαι πολύ Χρήστο.
Πάντως ναι σε εκείνη τη φάση που είπες, όπως ξεκινάει το τραγούδι, δεν γίνεται να μην κλάψω. Και επίσης στη φάση που τραγουδάει ο Kurt το I Wanna Hold Your Hand και τον βλέπουμε ότι ήταν κοντά με τον πατέρα του από όταν ήταν μικρός. Γενικά όλο αυτό το επισοδείο. Ακόμα και η φάση που είναι ο Finn στο γραφείο της Emma και λέει ότι νόμιζε ότι έχει κάτι με το θεό (παρόλο που ήταν το grilled cheese και παρόλο που μου είχε σπάσει τα νεύρα γιατί προσευχόταν για μαλακίες και όχι για τον πατέρα του Kurt) και πέφτει το Losing My Religion. Ακόμα και σε εκείνη τη φάση συγκινήθηκα.

Κι εμένα παιδιά αυτό το επεισόδιο είναι από τα πιο συγκινητικά ever στη σειρά, γιατί μπορεί να μην έχω παρόμοια εμπειρία, αλλά άνθρωποι είμαστε και οι γονείς μας επίσης και μεγαλώνουν και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί από μέρα σε μέρα. Βέβαια δε θα πρέπει να ζούμε καθημερινά με το φόβο του αύριο, απλά μερικές φορές που τα σκέφτομαι προβληματίζομαι που δεν μένω κατά κύριο λόγο στο ίδιο σπίτι μαζί τους και ειδικά αν αύριο μεθαύριο φύγω στο εξωτερικό, θα είναι ακόμη πιο δύσκολο αυτό νομίζω.

Anyway... αν το δούμε πάντως και πιο ανάλαφρα το θέμα οι σκηνές που επίσης με συγκίνησαν πολύ ήταν
όταν είπαν στον πρώτο κύκλο το True Colors, το My life would suck without you
όταν είπαν στο δεύτερο κύκλο το Just the way you are(o Finn στον Κurt, γιατί του έδειξε ότι πλέον τον αποδέχεται όπως είναι και τον αγαπάει για αυτό),
όταν είπαν στον τρίτο κύκλο το We are young και το My love is your love(εκεί συγκινήθηκα αρκετά όχι για κάποιο προσωπικό λόγο, αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι τελειώνει σιγά σιγά ο τρίτος κύκλος με όλο το original cast κι όσο κι αν λέω ότι δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα που δεν τους βλέπω όλους φέτος, κατά βάθος μου λείπουν. Δεδομένου ότι έκαναν λοιπόν και ειδική performance για να το δείξουν αυτό... με έπιασε το κατιτίς μου.) και όταν βγήκαν τα τελικά αποτελέσματα και είπαν τελικά το We are the champions!(Παρακαλάγαμε 3 σεζόν για αυτή τη στιγμή! Ήταν worth-crying-for! ). Tέλος, δε θα κρύψω ότι συγκινήθηκα και όταν τραγουδούσε η Rachel το Roots before branches και λόγω του ότι αποχωριζόταν τα πάντα, αλλά και προσωπικά γιατί έχω τόσα όνειρα για το μέλλον, τα οποία δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα γίνουν αληθινά σε αντίθεση με τη Rachel που με το που τελείωσε το σχολείο την έστειλαν οι γονείς της εκεί ακριβώς που ήθελε για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα!

C'est la vie!